Als klein meisje was ik een magneet voor alles om mij heen. (Om heel eerlijk te zijn… dat ben ik nog steeds, alleen heb ik geleerd hoe ik ermee om kan gaan) Zonder dat ik er al woorden aan kon geven, voelde ik alles wat mijn ouders voelden. Mijn ouders wisten dit niet, laat staan dat ze wisten hoe ze hiermee om moesten gaan.

Ik zie wel eens de vraag voorbij komen van ouders die iets meemaken en zich afvragen of ze het hun kinderen moeten vertellen.
Denk aan een nieuwe zwangerschap, het verlies van een zwangerschap (in vroeg stadium), een scheiding, verlies van een dierbare of andere ingrijpende life-events.
Het zijn geen gemakkelijke dingen en je voelt alle emoties door je heen stromen en kunt gewoonweg niet doen alsof er niets aan de hand is.

Kinderen voelen alles feilloos aan. Om even bij het voorbeeld van een zwangerschap te blijven; vanaf het moment dat je zwanger bent, kan de baby in je buik alles al aanvoelen. Ben jij gestrest en zwanger? Reken maar dat jouw baby dat voelt. Ben jij intens gelukkig? Dan voelt jouw baby dat ook.
Maar ook jouw andere kinderen kunnen dat aanvoelen. Op de een of andere manier voelen ze een verandering in jou aan.

Hoe kan dat dan?
Kinderen hebben voelsprieten en deze staan niet boven op hun hoofd. Nee, deze bevinden zich in hun buik, in het gebied tussen de navel en het hart. (bij iedereen trouwens)
Daar ligt gevoel en emotie opgeslagen. Dit centrum wordt ook wel Solar Plexus of Zonnevlechtcentrum genoemd. Het centrale punt in een lichaam waar gevoel en emotie bevindt.

Wist je dat 50% van de kinderen en volwassenen vanuit dit centrum leven? De golfbewegingen van emotie en gevoel. Misschien herken je dat wel; emotionele ups en downs, uitbarstingen of voor langere tijd geen flauw idee hebben wat te doen totdat er een emotionele uitbarsting plaatsvind en er daarna helderheid en rust ontstaat.

Kinderen zijn magneten voor hun omgeving. Het ene kind reageert direct door het gevoel en de emoties te spiegelen. Denk aan vragen; “Mama, waarom ben je verdrietig?” Terwijl je heel hard je best doet om blij en vrolijk te zijn. Kinderen prikken dwars door je maskers heen!
“Mama, waarom is opa altijd zo boos?´ Opa is niet altijd boos, opa weet gewoon niet wat hij met al zijn gevoelens aan moet en dat stapelt op in zijn lijf en hij kan het niet kwijt.

Het andere kind spiegelt op een andere manier; als jij verdrietig bent of je zorgen maakt, zal jouw kind ook verdrietig worden en zich zorgen maken. Als jij niet beseft dat jouw kind eigenlijk een directe spiegel is van jouw gevoelens, kun je misschien gaan denken dat er iets mis is.

Herken je die momenten dat je chagrijnig bent, moe en misschien zelfs uitgeput. Je hebt nergens zin in en het liefst ga je onder een deken op de bank liggen. Je kunt ook weinig hebben van je omgeving. En juist op die momenten worden je kinderen hangerig, laten ze ongewenst gedrag zien, zeuren ze en laten je geen moment met rust.
Of dat moment dat je super blij bent omdat je eindelijk die positieve zwangerschapstest in handen hebt! En dat je peutertje dan ineens vraagt: “Mama, krijg ik een zusje?”
Ze spiegelen wat er in jou speelt! Ze spiegelen en weten.

Ik herinner mij nog dat de vader van mijn kinderen en ik uit elkaar gingen. Allerlei emoties stroomden er door mij heen. In het begin was er veel boosheid en verdriet omdat er iets was voorgevallen. Juist in die periode zag ik dat mijn dochters meer toenadering zochten en vragen stelden. “Wat is er mama? Gaat het goed? Wat is er met papa?” Ook hadden ze mij extra hard nodig en ze hadden moeite met slapen.
Ik heb ze toen uitgelegd dat papa en mama niet meer verliefd op elkaar zijn en een tijdje niet meer in hetzelfde huis wonen. Ook al was de oudste 3 jaar en de jongste 8 maanden, ik zag in hun ogen dat er begrip kwam voor wat er speelde. Ze snapten het enerzijds niet, hun hersenen kunnen dat nog niet bevatten. Maar hun gevoel kon de woorden koppelen. Omdat ik ze toe liet in mijn gevoel.

Valkuilen
De valkuilen zijn als je niets zegt tegen je kinderen. Of als je niets door hebt.
Als je niet door hebt dat jouw kinderen voelen wat er bij je speelt, en ze vertonen afwijkend gedrag (om het maar even zo te noemen), dan kun je denken dat er iets mis is met ze of ze juist strenger aanpakken omdat ze in jouw ogen dat afwijkende gedrag niet mogen laten zien.
Ze kunnen ‘vervelend’ worden, slecht luisteren, agressiever zijn naar jou of andere kinderen. ‘Ongewenst’ of ‘afwijkend’ gedrag van een kind heeft bijna altijd te maken met onmacht en onbegrip. Ze willen gezien worden of jou laten zien dat er iets is wat opgelost mag worden.

Ik zal je even een voorbeeld geven van mijzelf, toen ik een kind was.
Als klein meisje voelde ik alles van mijn omgeving aan. Mijn moeder was geen prater, hield het liefste haar gevoelens voor zichzelf en als ze dan iets voelde dan zei ze altijd dat er niets aan de hand was.
Ik leerde dus deze woorden koppelen aan emoties: verdriet = niks, woede = niks, teleurstelling = niks, angst = niks, blijheid = niks, geluk = niks.
En ik als emotioneel wezen, voelde de hele dag door alles. Maar omdat ik leerde dat alles eigenlijk niks was, kwam ik in een enorm innerlijk conflict.
Ik snapte het niet. Want als ik verdriet voelde, was dat niks. Maar hoe kon ik daar dan mee omgaan?
Als ik een woedeaanval kreeg omdat ik niet overweg kon met ‘niks’, werd het erger en erger omdat ik ook niet wist hoe ik met die woedeaanval om moest gaan.
Het mocht er niet zijn. Woede is niet goed, het mag er niet zijn, dus het is niks.
Snap jij het nog?
Resultaat: ik had regelmatig buikpijn, woedeaanvallen en ik voelde me zielsalleen en onbegrepen. Dit bleef en pas sinds mijn 30^e jaar begrijp ik echt hoe de vork in de steel zit.
Nu zeg ik niet dat mijn ouders iets verkeerd hebben gedaan, zeker niet. Ik wil aangeven dat zij ook niet wisten hoe de vork in de steel zat en gedaan hebben wat zij dachten dat het beste was.

En dat wil ik jou ook meegeven. Je doet niets fout! Je weet misschien zelf niet eens hoe je met je gevoelens en emoties om moet gaan, laat staan dat je je kinderen er dan goed in kunt begeleiden.

Wat kun je doen?
Nu vraag je je natuurlijk af wat je kunt doen in bepaalde situaties. Het allereerste wat je kunt doen is je eigen gevoel en emotie erkennen. Het maakt niet uit welk gevoel er door je heen gaat, benoem dit aan jezelf en aan je kinderen.
Want als je boos bent en je geeft je kind een snauw terwijl zij er niets mee te maken heeft, is dat oneerlijk.
Bij mij gebeurd dat ook wel eens en ik bied direct mijn excuses aan en leg uit dat mama boos is en dat het niets met hun te maken heeft.

Ik zie ook terug in mijn kinderen dat zij hun gevoel beter kunnen verwoorden en mijn oudste van zeven jaar oud kan nu zelfs aangeven wat ze nodig heeft. Voorheen kon ze heel lang blijven hangen in haar emotie; omdat ik ook niet wist hoe ik ermee om moest gaan bij mij zelf.

Dus benoem het gevoel en de emotie bij jezelf en bij je kind. Ook al voel jij zelf niets en je ziet dat je kind verdriet heeft, boos is, blij is, enthousiast is; benoem alles! “Ik zie dat je blij bent! Wat fijn!” of “Ik zie dat je boos bent, wat heb je nu nodig? Wat zou je willen?”

Zo leert een kind al vroeg omgaan met gevoelens en emoties. (geloof mij, dit zal een heleboel drama en ellende schelen als ze opgroeit) Laat het gevoel en de emotie er zijn. Stop niets weg en laat je kind ook door alle gevoelens en emoties heen gaan. 50% van de mensheid is een emotioneel wezen en heeft het nodig om door alle emoties te gaan voordat er duidelijkheid of helderheid is. Dat is vaak de grootste uitdaging; gevoelens en emoties er laten zijn. Sociaal geaccepteerde gevoelens en emoties als blijheid, plezier en vreugde mogen er altijd zijn. Laat asjeblieft vanaf nu ook de andere gevoelens en emoties er zijn! Emoties mogen juist geuit worden, geaccepteerd en vrijgelaten.
Hoe heerlijk voelt het om af en toe keihard te schreeuwen? Om keihard mee te zingen met muziek? Om te stampen en te springen?

Wees lief voor jezelf, je partner en je kinderen. Emoties horen bij het leven en ze mogen er zijn. Is het zo’n dag dat het even niet gaat? Doe dan rustiger aan en luister naar waar jouw gevoel behoefte aan heeft.

Blijf praten. Praten, praten en praten.

Als je kinderen vragen stellen, wees eerlijk. Je hoeft natuurlijk niet tot in detail uit te leggen wat er is, maar je kunt echt wel zeggen dat je enthousiast bent omdat je goed nieuws hebt gehad. Of zeggen dat je even geschrokken bent van slecht nieuws en dat als jij weer rustig bent, je uit zal leggen wat er is.

Kinderen voelen soms feilloos aan wie ermee te maken hebben. Dus als er problemen zijn tussen jou en je partner, dan weten je kinderen dat vaak. Als het probleem te maken heeft met opa of oma, dan weten kinderen dat ook vaak. Sommige kinderen kunnen zelfs precies benoemen wat er speelt en wie ermee te maken hebben.
Of denk eens aan het kind wat niet naar school wil. Misschien voelt zij de leerkracht wel feilloos aan die door een heftige periode in het leven gaat. Of bepaalde klasgenoten waar je kind moeite mee heeft.
Het mag er zijn, je mag je kind helpen hier doorheen te gaan en om ermee om te gaan.
Vergeet dan jezelf niet. Leer er zelf mee omgaan, want als jij weet hoe je met je gevoelens en emoties om kunt gaan weet jij ook hoe je jouw kind(eren) hierin ondersteunt.

En dan zijn er de kinderen die helemaal niets door hebben, maar dat zijn er niet zo veel.

Ik hoop dat ik je zo mijn visie op gevoelens, emoties en kinderen heb kunnen uitleggen.
Haal er uit wat voor jou goed voelt en waar je mogelijk iets aan hebt.
Heb je wat hulp nodig? Voel je welkom om een bericht te sturen.

Liefs,

Amanda Lees